استئومای پوستی (Osteoma cutis)
استئومای پوستی به شرایطی اطلاق می‌شود که در آن تشکیل واقعی استخوان در داخل پوست رخ می‌دهد. این وضعیت می‌تواند اولیه باشد، یعنی بدون ضایعات قبلی؛ ثانویه (متاستاتیک) باشد، وقتی با ناهنجاری‌های متابولیسم پاراتیروئید مرتبط است؛ یا دیستروفیک باشد، وقتی که استخوان‌سازی در محل یک فرآیند التهابی اتفاق می‌افتد.
اختلالات ژنتیکی مرتبط با استئومای پوستی اولیه
چهار اختلال ژنتیکی با استئومای پوستی اولیه مرتبط هستند. این اختلالات عبارتند از فیبرو دیسپلازی استخوانی پیشرونده (fibrodysplasia ossificans progressiva)، هتروپلازی استخوانی پیشرونده (progressive osseous heteroplasia)، استئودیستروفی ارثی آلبرایت (Albright hereditary osteodystrophy)، و استئومای پوستی گسترده یا صفحه‌ای منفرد. علاوه بر این، استئومای پوستی اولیه ممکن است به عنوان یک رخداد ایدیوپاتیک، معمولاً در سنین بالاتر به صورت یک استئومای منفرد رخ دهد.
استئومای میلیاری متعدد
استئومای میلیاری متعدد ممکن است در سنین بالاتر نیز رخ دهد، و معمولاً در زنان دیده می‌شود. این ضایعات معمولاً در افرادی که سابقه آکنه دارند، و تمایل دارند درون زخم‌ها ظاهر شوند. استئومای پوستی پیگمانته ممکن است در بیمارانی که با تتراسایکلین یا مینوسایکلین برای آکنه درمان شده‌اند، توسعه یابد. هیچ همبستگی بین شدت زخم آکنه و بروز استئوم وجود ندارد.
تشکیل استخوان در ضایعات پوستی
تشکیل استخوان پوستی ممکن است در کارسینوم‌های سلول پایه‌ای (basal cell carcinomas)، تومورهای مختلط پوستی، نئوس‌های داخل درمی، زخم‌ها، استاز وریدی، فولیکولیت اولریتوماتوزا رتیکولاتا، اسکلرودرمی و درماتومیوزیت رخ دهد. در پیلوماتریکوما (پیلومتریکسوما)، استخوان‌سازی به ندرت رخ می‌دهد، اگرچه کلسیفیکاسیون معمول است.
برای اختلالاتی که در آنها کلسیفیکاسیون دیستروفیک رخ می‌دهد (مانند شکل CREST اسکلرودرمی و درماتومیوزیت جوانی)، به کلسیفیکاسیون پوستی مراجعه کنید.